Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić.

Kulminacyjnym momentem jubileuszowych obchodów Roku Świętego było spotkanie biskupów, w liczbie 1500 - w tym 80 kardynałów - przybyłych do Rzymu ze wszystkich stron świata 8 października 2000 r. Na zakończenie Mszy św. Ojciec Święty na kolanach przed figurą Matki Bożej Fatimskiej odmówił modlitewny akt zawierzenia świata Maryi.

«Niewiasto, oto syn Twój!» (J19,26). Gdy zbliża się ku końcowi Rok Jubileuszowy, w którym Ty, o Matko, na nowo ofiarowałaś nam Jezusa, błogosławiony owoc Twego przeczystego łona, wcielone Słowo, Odkupiciela świata, szczególne wzruszenie budzą w nas te słowa, bo kierują nasze myśli ku Tobie i czynią Cię naszą Matką: «Niewiasto, oto syn Twój!». Zawierzając Ci apostoła Jana, a wraz z nim synów Kościoła i wszystkich ludzi, Chrystus nie umniejszył, ale raczej potwierdził swą rolę jedynego Zbawiciela świata. Ty jesteś blaskiem, który nie przyćmiewa światłości Chrystusa, bo istniejesz w Nim i przez Niego. Całą swą istotą mówisz «fiat»: Tyś jest Niepokalana, w Tobie jaśnieje pełnia łaski. I oto twoje dzieci gromadzą się wokół Ciebie u zarania nowego Millenium. Głosem Następcy Piotra, z którym łączą się liczni pasterze, przybyli tu z wszystkich części świata, Kościół z ufnością błaga Cię dziś o wstawiennictwo, uciekając się pod Twoją macierzyńską opiekę w obliczu wyzwań, jakie kryje przyszłość.

W tym roku łaski wielu zaznało i nadal zaznaje przeobfitej radości z daru miłosierdzia, którego Ojciec udzielił nam w Chrystusie. W kościołach partykularnych rozsianych po świecie, a zwłaszcza tutaj, w centrum chrześcijaństwa, wiele różnych grup wiernych przyjęło ten dar: To miejsce rozbrzmiewało entuzjazmem młodzieży, stąd zanosili swoje modlitwy chorzy. Tędy przeszli kapłani i zakonnicy, artyści i dziennikarze, ludzie pracy i nauki, dzieci i dorośli, i wszyscy rozpoznali w Twoim umiłowanym Synu Słowo Boże, które stało się ciałem w Twoim łonie. Swoim wstawiennictwem wyjednaj nam, o Matko, aby owoce tego Roku nie zostały zmarnowane, a ziarna łaski rozwijały się aż do pełnej miary świętości, do jakiej wszyscy jesteśmy powołani.

Pragniemy Ci dzisiaj zawierzyć przyszłość, która nas czeka, prosząc Cię, byś towarzyszyła nam w drodze. Żyjemy w niezwykłej epoce, porywającej i zarazem pełnej sprzeczności. Ludzkość dysponuje dziś niesłychanie skutecznymi środkami, którymi może zamienić świat w kwitnący ogród albo obrócić go w ruinę. Posiadła niezwykłe możliwości oddziaływania na te same źródła życia: może je wykorzystywać ku dobru, w granicach zakreślonych przez prawo moralne, ale może też iść za głosem krótkowzrocznej pychy, która każe nauce odrzucać wszelkie ograniczenia i prowadzi ją nawet do podeptania szacunku należnego każdej istocie ludzkiej. Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek w przyszłości ludzkość stoi na rozdrożu. Także teraz, Najświętsza Panno, zbawienie jest tylko i wyłącznie w Twoim Synu Jezusie.

Dlatego, Matko, pragniemy zabrać Cię do siebie jak apostoł Jan (por. J 19,27), aby uczyć się od Ciebie, jak naśladować Twego Syna. «Niewiasto, oto dzieci Twoje!». Stajemy tutaj przed Tobą, aby zawierzyć Twojej macierzyńskiej opiece samych siebie, Kościół i cały świat. Proś za nami Twego umiłowanego Syna, aby udzielił nam obficie Ducha Świętego, Ducha prawdy, który jest źródłem życia. Przyjmij Go dla nas i z nami, jak w pierwotnej wspólnocie jerozolimskiej, zgromadzonej wokół Ciebie w dniu Pięćdziesiątnicy (por. Dz 1,14). Niech Duch otworzy serca na sprawiedliwość i miłość, niech prowadzi ludzi i narody ku wzajemnemu zrozumieniu i wzbudza w nich stanowczą wolę pokoju. Zawierzamy Ci wszystkich ludzi, poczynając od najsłabszych: dzieci, które jeszcze nie przyszły na świat, oraz te, które narodziły się pośród ubóstwa i cierpienia, młodych poszukujących sensu, ludzi pozbawionych pracy, nękanych przez głód i choroby. Zawierzamy Ci rozbite rodziny, starców pozbawionych opieki i wszystkich, którzy są samotni i nie mają nadziei.

O Matko, która znasz cierpienia i nadzieje Kościoła i świata, wspomagaj swoje dzieci w codziennych próbach, jakich życie nie szczędzi nikomu, i spraw, aby dzięki wspólnym wysiłkom wszystkich ciemności nie przemogły światła. Tobie, Jutrzenko zbawienia, powierzamy naszą drogę w nowym Millenium, aby pod Twoim przewodnictwem wszyscy ludzie odnaleźli Chrystusa, światłość świata i jedynego Zbawiciela, który króluje z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen.

Zarząd Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach apeluje do wszystkich ludzi dobrej woli o wzięcie udziału w wyborach prezydenckich. Pozostanie w domu w tak ważnej dla kraju chwili jest sprzeczne ze społeczną nauką Kościoła.
Oddajmy głos na kandydata, któremu bliskie są wartości chrześcijańskie i ideały "Solidarności".

Prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach - Antoni Winiarski
Sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach - Andrzej Dawidowski
Katowice, 30 września 2000 r.

Klub Inteligencji Katolickiej w Katowicach wyraża swoje oburzenie postawą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i jego wysokiego urzędnika w czasie wizyty na Ziemi Kaliskiej oraz w Katyniu.
Szydzenie z najwyższych wartości Narodu Polskiego, jakimi są przelana krew pomordowanych żołnierzy września w Katyniu i osoba Ojca świętego, głowy Państwa Watykańskiego, poprzez nieodpowiedzialne używanie jego gestów i symboli, dyskwalifikują Pana Aleksandra Kwaśniewskiego jako osobę, która sprawuje najwyższe stanowisko w Państwie polskim.
Apelujemy do wszystkich ludzi dobrej woli, aby biorąc udział w wyborach 8 października 2000 r. sprzeciwili się ponownemu wyborowi Pana Aleksandra Kwaśniewskiego.

Prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach - Antoni Winiarski
Sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach - Andrzej Dawidowski

Głęboko solidaryzuję się z tymi, którzy przeżywają wielki ból i wyrażają protest z powodu ciężkiej zniewagi wyrządzonej Ojcu Świętemu zarówno przez Prezydenta RP, jak i neokomunistyczną telewizję. Obraza ta uderza w Chrystusa, którego Jan Paweł II uobecnia sakrementalnie w Kościele; uderza w Kościół i także w jakiś szczególny sposób w Ojczyznę Papieża. Wraz ze wszystkimi Polakami domagam się ukarania winnych tej niegodziwości. Nie wolno propagować obrazów filmowych skomponowanych z elementów kłamstwa i ukrytej (a często jawnej) nienawiści. Należy przypomnieć ważną zasadę sprawdzoną na podstawie historii ostatnich stuleci: kto uderza w Kościół, uderza w Polskę. Ludzie, którzy stosują tego rodzaju taktykę, powinni być pozbawieni swoich stanowisk, ponieważ działają przeciw dobru wspólnemu. ... Słusznie w tym samym duchu ks. prof. J. Nagórny piętnuje systematyczne deptanie świętości, nasilające się w naszych czasach. ... Smutne to, że znaczna część społeczeństwa (ta popierająca Aleksandra Kwaśniewskiego), czuje się całkowicie nie związana z tym światem wartości, które należą do skarbca duchowego Polski. Dla nich Bóg, Honor i Ojczyzna są tylko słowami bez treści, albo wręcz przeżytkami i zabobonami przeszłości, którym należy się przeciwstawić w imię jakiejś nieokreślonej "przyszłości", w której Polska wprawdzie będzie "domem", ale dla nie-Polaków. ... Działają w ścisłej zmowie z prezydentem, który w ich interesie odrzucił ustawę uwłaszczeniową, nie dbając o sprawiedliwość i autentyczne dobro Państwa. ... Ksiądz prof. Cz. Bartnik słusznie przypomniał, że głównym sprawcą stanu wojny przeciw człowiekowi jest szatan: "I dziś, jak w czasie kuszenia prarodziców na początku (Rz 3), toczy się istny bój o życie każdego człowieka i o pełne życie, przeciwko zabijaniu i śmierci, do czego podżega szatan, o którym mówił Chrystus, że <był od początku zabójcą> (J 8,44). ... Któż nie widzi, jak wielkie zło grozi naszej Ojczyźnie. Jeżeli nikt nie zatrzyma tej zgnilizny, którą zasiał komunizm i ateizm, a teraz sieje liberalizm i konsumpcjonizm, to Polska może zginąć na zawsze. ... Dlatego powtarzam, że bez powrotu do Chrystusa i Jego prawa - o czym przypominał Narodowi wielki Prymas, a co niestrudzenie głosi światu Jan Paweł II - ani człowiek nie może się odnaleźć w swojej prawdzie, ani Naród nie może odzyskać, czy obronić swej podmiotowości i suwerenności. ...

Powierzchnia: 2400 km²
Katolików: 1 700 000
Liczba dekanatów: 32
Liczba parafii: 311
Kapłani diecezjalni: 1012
Liczba kleryków: 186
Zgromadzenia zakonne męskie: 8, żeńskie: 22
Liczba sióstr zakonnych: 980
Instytuty życia konsekrowanego: 9
Katecheci świeccy: 650
Nadzwyczajni szafarze Komunii św.: 377
Dzieła charytatywne: 202

1921 Ustanowienie Delegatury Biskupiej dla Górnego Śląska
9.9.1923 Ukazał się pierwszy numer "Gościa Niedzielnego"
28.10.1925 Bulla Papieża Piusa XI "Vixdum Poloniae unitas" ustanawiająca diecezję katowicką
5.5.1927 Rozpoczęcie budowy katedry Chrystusa Króla
1941-1945 Wysiedlenie biskupów śląskich do Generalnej Guberni
1952-1954 Przymusowe wygnanie biskupów śląskich
1955 Konsekracja katedry Chrystusa Króla
1972-1975 I Synod Diecezji Katowickiej
20.06.1983 Spotkanie z Ojcem Świętym w Katowicach
25.3.1992 Bulla Papieża Jana Pawła II "Totus Tuus Poloniae Populus" ustanawiająca metropolię katowicką z siedzibą metropolity w Katowicach
13.6.1999 Beatyfikacja męczenników bł. ks. Emila Szramka i ks. Józefa Czempiela, kapłanów archidiecezji katowickiej.

Kard. August Hlond 1925-1926
Bp Arkadiusz Lisiecki 1926-1930
Bp Stanisław Adamski 1930-1967
Bp Herbert Bednorz 1967-1985
Abp Damian Zimoń 1985

Prymas Polski August Hlond w liście pasterskim "O chrześcijańskie zasady życia państwowego" z 1932 r. (który niedawno przypomnieliśmy na łamach GŁOSU nr 33/2000 stwierdził: Kościół nie uprawia polityki, bo to nie jest jego zadaniem. Ale Kościół nie zakazuje katolikom udziału w polityce, owszem; zachęca ich i wzywa do czynnego udziału w życiu państwowym. Wszak nie jest do pomyślenia, aby zwłaszcza w krajach katolickich życie publiczne miało się stać wyłączną dziedziną kół liberalnych i wolnomyślnych i aby ta mniejszość miała stale rządzić katolikami w duchu im obcym i przeciwnym ich najgłębszym przekonaniom. Powinni więc katolicy nie tylko iść do urny, aby do ciał ustawodawczych wybierać ludzi uczciwych i o duchu katolickim, lecz powinni wchodzić do rządów, do sejmów i senatów, do administracji politycznej i samorządowej. Nie będą oni tam urzędowymi przedstawicielami Kościoła, lecz obywatelami i politykami o zasadach katolickich.

W ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej w różnych Parafiach, Bibiotekach, Muzeach odbywają się koncerty, prelekcje, odczyty.

W Parafii Podwyższenia Krzyża Św. i Matki Bożej Uzdrowienia Chorych na Dolnym Osiedlu Tysiąclecia w Katowicach odbył się koncert Chóru "DEI PATRIS" i występ grupy poetyckiej "Słowo" działającej przy wydawnictwie Księgarni św. Jacka w Katowicach.

Chór "DEI PATRIS", który powstał z inicjatywy Klubu Inteligencji Katolickiej w Katowicach, bardzo często uczestniczy w sprawowaniu liturgii śpiewając podczas Mszy św. i daje koncerty. Chór wykonuje muzykę sakralną, pieśni świeckie i patriotyczne w śpiewie akappella, uwielbiając Boga Stwórcę i dając radość drugiemu człowiekowi.

W roku Jubileuszowym w ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej chór występuje trzykrotnie. W swoim programie ma bardzo ambitne utwory polskich i europejskich klasyków różnych epok: Verdiego, Schuberta, Mozarta, Webera, Góreckiego, Arcadelta, Wackenheima, Świdra, ks. Gruberskiego, Schweitzera, Świderskiego, bpa Zawitkowskiego, ks. Chlondowskiego, Wacława z Szamotuł, Kodalyego i innych. W trakcie sprawowania liturgii wykonuje do 5 utworów, a na koncercie od 15 do 20 utworów.

Każdy koncert wprawia w nastrój zadumy i daje wielkie przeżycia duchowe. Chórem obecnie dyryguje Piotr Gajos.

Młodzi poeci z grupy poetyckiej "Słowo" przedstawiali w utworach własne refleksje sięgające do głębi człowieka, do jego duszy. Motyw przedstawianych wierszy to miłość do człowieka, przyrody i do Boga Stwórcy.

Dziękujemy bardzo Klubowi Inteligencji Katolickiej organizatorowi Dni Kultury Chrześcijańskiej, że się nadal odbywają, że tą drogą Kultura Chrześcijańska może być przedstawiana i rozwijana. Dziękujemy Patronom, to jest Metropolicie Katowickiemu Arcybiskupowi Damianowi Zimoniowi, Prezydentowi Katowic Piotrowi Uszokowi, Gościowi Niedzielnemu a przede wszystkim wykonawcom programu, którzy dają nam wspaniałą chwilę przeżyć duchowych i rozrywkę dla ciała, w okresie kiedy coraz bardziej lansowana jest pogoń za bogactwem materialnym.
Szczęść Boże

"...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z której wzrosłeś. Wszystko, czymś jest, po Bogu mnie zawdzięczasz.

1. Nie będziesz miał ukochania ziemskiego nade mnie.
2. Nie będziesz wzywał imienia Polski dla własnej chwały, kariery albo nagrody.
3. Pamiętaj abyś Polsce oddał bez wahania majątek, szczęście osobiste i życie.
4. Czcij Polskę, Ojczyznę Twoją, jak matkę rodzoną.
5. Z wrogami Polski walcz wytrwale do ostatniego tchu, do ostatniej kropli krwi w żyłach Twoich.
6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem. Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.
7. Bądź bez litości dla zdrajców imienia polskiego.
8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj, że jesteś Polakiem.
9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.
10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce, poniżając Jej wielkość i Jej zasługę, Jej dorobek i majestat.
Będziesz miłował Polskę pierwszą po Bogu miłością.
Będziesz ją miłował więcej niż siebie samego".

9 listopada br. mija 90 lat od śmierci księdza Piotra Wawrzyniaka, który ożywił duchem chrześcijańskim dzieła społeczne wielkopolskiej ziemi, rozwijające się niezwykle prężnie w drugiej połowie ubiegłego wieku. Do historii rodzinnego regionu przeszedł jako "król czynu" i prekursor ruchu chrześcijańskiej demokracji.
Młody wikariusz ze Śremu szybko zdobył zaufanie społeczne i został wybrany prezesem Towarzystwa Przemysłowego. Wytyczył temu Towarzystwu program pracy, obejmujący wykłady z różnych dziedzin, m.in. z rzemiosła i handlu. Organizował wystawy gospodarcze, obchody i uroczystości związane z polskimi rocznicami historycznymi, powołał szkołę wieczorową dla rzemieślników, Szkołę Gospodarstwa Kobiecego i Pracy Domowej, tworzył szkoły rolnicze. Ksiądz Wawrzyniak uczył uczciwości, rzetelności, trzeźwości, pracowitości i miłości bliźniego. Mimo wielu obowiązków był jeszcze posłem do parlamentu pruskiego w Berlinie (1894-1896), pełniąc równocześnie funkcję proboszcza dużej parafii.

Prawda tych słów: "Za nasza wolność i waszą" jest to jedna z tych prawd, które niełatwo wymazać z historii naszego Narodu i serc polskich. Upływ pokoleń to jest historia, to jest życie Narodu. Szczególne znaczenie dla następnych pokoleń mają ci, którzy dali świadectwo życia: nieustraszonego i niepokonanego niczym życia Narodu. To życie rozwija się budując na fundamencie wartości, za które dawniejsze pokolenia płaciły życiem, krwią i cierpieniem.

5 grudnia 1980 roku został zarejestrowany Klub Inteligencji Katolickiej w Olsztynie. Ostatnio otrzymałem Materiały z Sesji Jubileuszowej odbytej w Olsztynie 14 listopada 1998 roku, które zostały wydane w tym roku. 28 listopada 1988 r. został zarejestrowany w Urzędzie Wojewódzkim w Olsztynie Warmiński Klub Katolików. Książeczka licząca 79 stron zawiera wiele referatów, jest bogato ilustrowana. Otwiera ją tekst modlitwy wiernych, a pod koniec zamieszczono Pieśń Warmianki Marii Zientary-Malewskiej. Z głosu w dyskusji mgr Alicji Kostka chciałbym przytoczyć jedno zdanie: "Winniśmy zmobilizować siły do walki z liberalizmem, z relatywizmem, jako paskudną chorobą naszych czasów współczesnych".

Załączam broszurę będącą dokumentem życia na Politechnice Śląskiej tuż przed wybuchem "wojny polsko-jaruzelskiej" 13 grudnia 1981 r.

 16 rocznica męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki - bestialsko zamordowanego przez przedstawicieli władz PRL

"Jednym f i a t z Bożej mocy
świat rzeczy stanął na zrębie".
"F i a t i u s t i t i a"
- w krajach zamętu i nocy
sprawiedliwość rozjaśni ciemnie.
"F i a t" znaczy pokora w chwale
Zwiastowania:
"Niech mi się stanie według słowa Twego!",
w Modlitwie Pańskiej jest głosem błagania:
"F i a t v o l u n t a s T u a!"
"F i a t 125 P" oznacza cierpienie.
Służbowym F i a t e m siepacze
w mrocznej czeluści bagażnika
przewożą swój strach i kamienie
święcone krwią męczennika.
"F i a t l u x" znaczy:
"Niech się stanie światłość"
i ożywi barwami pustynię wyblakłą.
Niech oświetli najjaśniej
drogi wszystkich F i a t ó w!
Bagażnik pozostanie trumną świeżych kwiatów.

Lista 209 posłów, którzy poparli weto zgłoszone przez Kwaśnewskiego przeciw ustawie uwłaszczeniowej (fragmenty)

posłowie z woj. małopolskiego
SLD: 7, UW: Marian Cycoń, Stanisław Kracik, Józef Lassota, Tadeusz Mazowiecki, Stanisław Pilniakowski, Tadeusz Syryjczyk.

posłowie z woj. mazowieckiego
SLD: 19, UW: Zbigniew Janas, Piotr Nowina-Konopka, Edward Wende, Andrzej Wielowieyski, PSL: Mirosław Pietrewicz, Ryszard Smolarek (wstrzymali się od głosu), niezależni: Maciej S. Jankowski (d. AWS), Lech Szymańczyk (d. SLD)

posłowie z woj. opolskiego
SLD: 3, UW: Tadeusz Jarmuziewicz, Kazimierz Szczygielski

posłowie z woj. śląskiego
SLD: 23, UW: Leszek Balcerowicz, Andrzej Folwarczny, Helena Góralska, Zbigniew Leraczyk, Ryszard A. Ostrowski, Andrzej Potocki, Jan Rzymełka, Jerzy G. Zając, Tadeusz J. Zieliński, niezależni: Jan Klimek (d. UW), Kazimierz Milner (d. SLD).

8 X byłem na Mszy świętej w kościele parafialnym parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Lipniku (Bielsko-Biała); w kościele, w którym zostałem ochrzczony, po raz pierwszy przyjąłem Chrystusa w Komunii świętej i gdzie zostałem bierzmowany.

Po prawej stronie kościoła widać dwie stare kapliczki drogi krzyżowej stanowiące część muru kościelnego i miejsce po wyburzeniu pozostałych. Po lewej - odbudowane wraz z fundamentami nowe - identyczne jak stare. Do rozpoczęcia Mszy św. pozostało kilka minut, wyszedł ks. wikary i wyczytywał wypominki, wpierw nazwiska księży, którzy w parafii pracowali, wspomniał siostry zakonne mające dom na terenie parafii i potem byli wypominani pozostali parafianie; ze wzruszeniem usłyszałem imiona i nazwisko moich Rodziców. Za zakończenie Ojcze nasz. Na wejście odśpiewaliśmy pięć zwrotek "Zawitaj, Matko Różańca świętego". Szkoda, że w kościołach nie śpiewa się wszystkich zwrotek danej pieśni (ta liczy 9, więc dobrze, że śpiewaliśmy 5, skoro w "Skarbcu modlitw i pieśni" są tylko trzy). Stojąc na dole przed wejściem na ambonę ks. proboszcz wysłuchał słowa Ewangelii, potem wyszedł na ambonę i powiedział raczej krótką homilię nawiązując do przed chwilą przeczytanych tekstów. Zwrócił uwagę też na to, że najliczniejszą grupą wiernych na nabożeństwie różańcowym są małe dzieci, którym jeszcze nie wbito do głowy, że muszą chodzić na balet, języki obce, ... W ogłoszeniach parafialnych znalazła się informacja o wyświetlanym w kinie "Złote Łany" filmie "Prymas. Trzy lata z tysiąca" i uwaga, że jest wart obejrzenia. Ksiądz zachęcał do przedyskutowania treści filmu w domu, szczególnie z młodzieżą. Potem podał informację przygotowaną przez parafialną Akcję Katolicką o zawartości czasopism katolickich. Przeczytał tytuły dwóch artykułów w Gościu Niedzielnym i "Wierzący nie powinni głosować na ateistów" w Niedzieli. Na stoliku w kościele można było zakupić Gość Niedzielny, Niedzielę oraz miesięcznik Powściągliwość i Praca. Przed kościołem jeden ministrant zbierał ofiary na sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach (była zapowiedź o zbiórce w ogłoszeniach), natomiast drugi stał z koszyczkiem, w którym znajdowały się egzemplarze pisemka parafialnego "Nasza Parafia". Wychodzący mogli je zabierać wrzucając do koszyczka dowolne ofiary, z których finansowane są wyjazdy ministrantów. Po wyjściu z kościoła minąłem parking zbudowany na terenie parafialnym i okazały dom katechetyczny, w którym obecnie mieści się Podbeskidzki Ośrodek Interwencji Kryzysowej.

W domu przeglądnąłem Miesięcznik "Nasza Parafia". Na pierwszej stronie dużymi literami napisano: Proszę Was ukochajcie modlitwę RÓŻAŃCOWĄ! Na drugiej stronie jest kalendarz liturgiczny, dalej wspomnienie ostatniej pielgrzymki Ojca Świętego do Polski autorstwa Marii Gęborek (mojej nauczycielki języka polskiego ze szkoły podstawowej) zakończone czterowierszem:

Polska żegna Cię!
Polska kocha Cię!
Polska dziękuje Ci!
Bóg jest miłością bo dał nam Ciebie!

Dalej podano warunki "odpustu jubileuszowego" oraz relację ministrantów i lektorów z wyjazdu do Ustronia Morskiego w dniach 21 - 26 VIII 2000 r. Uczestnicy byli też w Kołobrzegu (rejs statkiem, zwiedzanie Muzeum Oręża Polskiego i Kołobrzeskiej Bazyliki). W drodze powrotnej uczestnicy zwiedzili w Gnieźnie Katedrę i Muzeum katedralne a w Lednicy przeszli przez "Rybę - Bramę" w trzecie tysiąclecie. Dalej znajduje się opis parafialnej pielgrzymki do Lichenia i Torunia zorganizowanej przez Koło Przyjaciół Radia Maryja. Po drodze uczestnicy nawiedzili kościół św. Józefa w Kaliszu, oraz mieszczące się w jego podziemiach muzeum męczeństwa polskich kapłanów w okresie okupacji niemieckiej. Artykuł "Rok liturgiczny Kościoła katolickiego a polskie tradycje i zwyczaje" oraz spis intencji mszalnych na październik kończą treść pisma.

Wykład wygłoszony w ramach Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej, Katowice, 9 listopada 1999 (ciąg dalszy)

W słowach tych nie widzę minimalizmu, ale pewną przestrogę przed stawianiem wygórowanych wymagań słabym i grzesznym ludziom. Kto czyni, co może, nie schodzi z "drogi życia". Pomimo swej słabości i niezdolności do uniesienia jarzma - pozostaje uczniem Chrystusa.

Z przytoczonych słów przebija zrozumienie i miłosierdzie wobec ludzkiej słabości. A może jest to wyraz poszanowania dla pluralizmu postaw w pierwotnym chrześcijaństwie? Nie znajdziemy w Didache myśli o sankcjach i karach za nieprzestrzeganie "jarzma Pańskiego w całości".

Ewangelia Chrystusa jest Dobrą Nowiną i taką pozostać powinna. Wyrozumiałość, współczucie i miłosierdzie przemieniają skuteczniej niż groźby i kary. Można tylko żałować, że ta wczesna pedagogia miłosierdzia zalecana w Didache nie znalazła posłuchu w późniejszych wiekach Kościoła, kiedy to brały górę rygoryzm i nietolerancja.

Postawa ta owocowała również całkowitym brakiem współczucia i miłosierdzia we wzajemnych relacjach wyznaniowych.

Nie znamy konkretnych kształtów przyszłego chrześcijaństwa. Wiele wskazuje na to, iż będzie ono z trudem akceptowane przez świat, kwestionowane i podawane w wątpliwość. Nie znamy form tego sprzeciwu. Niepoznawalność jest nieodłącznym składnikiem chrześcijańskiej nadziei i cierpliwości.

Syryjski mistyk św. Izaak z Niniwy nazwał nadzieję "mądrością serca".

Mądrość ta jest nieodłączna od pokory i cierpliwości. Cierpliwość nie oznacza jedynie znoszenia czegoś z rezygnacją. Jest długim oddechem nadziei na ostateczne spełnienie boskich zamierzeń. Cierpliwość, hypomone, to trwanie pod naciskiem sytuacji - przetrzymanie wszelkiej próby czasu. dzięki swej nadziei chrześcijanin może więcej wytrzymać.

Mając dłuższy oddech nadziei, nie musi pytać o doraźne sukcesy w określonym terminie czasu. To, czego nie udało się zrealizować dzisiaj, może być urzeczywistnione jutro. To, co zatraciło się w jednym stuleciu czy tysiącleciu, może być odnalezione trudem pokoleń w następnym wieku i tysiącleciu.

Bóg nie zraża się upadkiem i grzesznością człowieka. Jest miłością, pełnią współczucia i życzliwości. Chrześcijaństwo dające otuchę i nadzieję jest naśladowaniem postępowania samego Boga. Mądrość ta jest mądrością paschalną, wypróbowaną i cierpliwą.

Kościół Trzeciego Tysiąclecia - wspólnota ewangelicznych wspólnot

Trzeba przypomnieć zdanie, które przypomniał Sobór Watykański II, iż Kościół winien być "zaczynem i niejako duszą społeczności ludzkiej, która ma się w Chrystusie odnowić i przemienić w rodzinę Bożą". Jan Paweł II u progu Trzeciego Tysiąclecia wskazuje drogę do realizacji tego celu: "Aby wypełnić skutecznie to zadanie, chrześcijanie muszą trwać w jedności i rozwijać życie wspólnotowe. Bliskość wydarzenia jubileuszowego jest silnym bodźcem do działania w tym kierunku".

Chciałbym zatrzymać się nad pytaniem: jakie elementy decydują o tym, że człowiek może twórczo uczestniczyć we wspólnocie ewangelicznej?

Teksty z Dziejów Apostolskich z rozdziału drugiego i czwartego oraz z Listów św. Pawła, które mówią o bogactwie ludzkich serc zgromadzonych w pierwszych wspólnotach ewangelicznych, są nam znane.

Dokumentem mniej znanym, a wiele mówiącym o życiu pierwszych chrześcijan, jest wspomniana już księga Didache, czyli Nauka Dwunastu Apostołów. Ten dokument z początków chrześcijaństwa daje wiele praktycznych wskazówek na przyszłość. [Por. Ks. Edward Staniek, Kościół i sakrementy, Kraków 1995, s. 8-11.]. Można śmiało ze względu na treść nazwać go "orędziem paschalnym".

Jakie według tego pisma są podstawowe warunki, które winno spełnić ludzkie serce, jeżeli chce twórczo uczestniczyć w ewangelicznej wspólnocie?

Pierwszym warunkiem jest troska o wrażliwość sumienia. Ponieważ wspólnota kościelna jest skoncentrowana wokół Boga, serca tej wspólnoty muszą być wrażliwe na Jego głos. Wiadomo, że sumienie jest podobne do aparatu odbiorczego. Bóg podaje skierowane do mnie słowo, ja mam je usłyszeć i do niego dostosować swoje życie. Ta troska o doskonalenie sumienia, o jego wrażliwość, pozwala tworzyć wspólnotę ludzi otwartych na słowo Boga, gotowych do wykonania Jego poleceń.

Autor Nauki Dwunastu Apostołów zwraca uwagę na dwie metody doskonalenia sumienia. Na troskę o coraz pełniejsze angażowanie się po stronie dobra i unikanie czynów złych oraz na troskę o spotkanie z człowiekiem wartościowym. Przestrzega natomiast przed niebezpieczeństwem zniszczenia sumienia w spotkaniu z człowiekiem, który świadomie i dobrowolnie wybrał grzech. Z punktu widzenia duszpasterskiego wiadomo, że największym zagrożeniem dla sumienia jest bliskie spotkanie z człowiekiem, który żyje w grzechu.

Wrażliwość sumienia - oto pierwszy element, który winien być uwzględniony w budowie wspólnoty ewangelicznej.

Drugi element to nastawienie na maksymalizm etyczny. Każdy chce zrobić tyle, na ile go stać. To jest sprężyna, która decyduje o rozwoju. Na ziemi nie ma równości, jeden dostał dwa talent, inny otrzymał ich dziesięć, możliwości każdego zatem są różne. W świecie istnieje rywalizacja, zawsze ci ubożsi przegrywają. We wspólnocie ewangelicznej natomiast istnieje radość z osiągnięć każdego. Kto ma jeden talent, cieszy się z osiągnięć geniusza, a geniusz cieszy się nawet z niewielkich sukcesów tego, kto otrzymał tylko jeden talent. Jeśli pojawi się rywalizacja i ten ubogacony patrzy z góry na człowieka, który nie posiada tylu talentów co on, to wówczas więzy wspólnoty ewangelicznej ulegają zniszczeniu. Jeszcze gorzej się dzieje, jeśli bogaty w talenty, zamiast je rozwijać, marnuje w imię tego, że i tak jest lepszy od tych, którzy otrzymali mało.

Trzecim elementem decydującym o włączeniu serca w sposób twórczy we wspólnotę ewangeliczną jest umiejętność dziękczynienia. Od Boga otrzymuję i Bogu dziękuję, dostrzegając wartość Jego darów i Jego dobroć. Wdzięczność obejmuje zarówno dar, jak i Dawcę. Jest to ważny element decydujący o radości w ewangelicznej wspólnocie. Ci, którzy umieją dziękować, nie popadają w stany depresji i smutków dlatego, że dostrzegają, iż każdego dnia mają tysiące razy powodów do dziękczynienia aniżeli do smucenia się. Jeżeli człowiek zatrzymuje się nad tym, czego mu brakuje, to łatwo wpada w narzekanie, w krytykanctwo i jego oczy przysłania mgła. Pesymista przestaje dostrzegać wielość darów otrzymanych minuta po minucie. Dziękczynienie uodparnia na groźną chorobę narzekania i smutku.

Następnym elementem jest uczciwość w pracy. W ewangelicznej wspólnocie mogą uczestniczyć ludzie, którzy potrafią spotkać się przy uczciwej pracy dla dobra wspólnoty. Już na początku chrześcijanie dostrzegli, iż można robić interes na Chrystusie, i przestrzegają przed takimi członkami wspólnoty ewangelicznej.

Jeszcze jeden element to szacunek dla tego, co święte. Niedziela jako dzień Pański, dzień pojednania z sobą, z braćmi i z Bogiem, dzień święty. wtedy to było łatwe, ponieważ przenoszono na niedzielę szacunek dla dnia świętego z szabatu w religii żydowskiej. duża część chrześcijan wywodziła się z tego środowiska, a dla Żydów szabat to rzeczywiście dzień święty. Podobnie religijnym szacunkiem otaczano codzienną modlitwę, czyli minuty spotkania z Bogiem.

Ostatni element. Ten, kto należy do wspólnoty ewangelicznej, musi żyć nadzieją. Zasada była mniej więcej taka: spodziewać się najgorszego, a mieć nadzieję na lepsze. Chrześcijanin nie mógł być zaskoczony nieszczęściem, wiedział, że wszystko, co go spotka, jest przewidziane przez Boga i że nawet najtrudniejsza sytuacja może być sytuacją twórczą. Spodziewać się najgorszego, ale zawsze mieć nadzieję na lepsze. To jest ważny element, który przygotował chrześcijan do spotkania z trudnościami. Autor wyraźnie wzywał, by za każdą nawet najtrudniejszą sytuację, dziękować Bogu, bo w niej chodzi o nasze dobro.

Tak tworzy się i buduje wspólnotę ewangeliczną, którą jest Kościół.

W starożytności tych wspólnot, rozsianych po całym basenie Morza Śródziemnego, było wiele. Wszędzie zbierano się we wspólnoty według tego właśnie klucza, taka była atmosfera życia Kościoła starożytnego. Nie było w nim za wielu ludzi z wyższych sfer, byli to najczęściej ludzie prości, ale wszyscy byli świadomi, że Kościół jest jeden i że ta ich wspólnota, która niekiedy składa się z kilkunastu osób, należy do wielkiej wspólnoty Kościoła Powszechnego. Taka wspólnota nie przygniata człowieka, ale stwarza pewne możliwości jego rozwoju. Dopiero w takiej wspólnocie można w pełni być sobą, odetchnąć duchem Ewangelii. Jeśli dziś z naciskiem podkreślamy, iż przyszłość parafii to "wspólnota wspólnot" warto te elementy jeszcze raz przypomnieć. Dotyczą one każdej wspólnoty kościelnej.

Listopad 2000 O mądrość i jedność społeczeństwa polskiego, które spowodują, że interesy państwa i narodu staną się najważniejsze i doprowadzą do pełniejszego rozwoju naszej Ojczyzny.

Grudzień 2000 Za rodziny polskie, aby opierając się na wzorze Świętej Rodziny z radością przyjmowały nowe potomstwo.
 
 

Składki: Od osoby pracującej 2 zł miesięcznie, od osoby niepracującej - 1 zł, wpisowe 2 zł.
Konto: Górnośląski Bank Gospodarczy SA I/O Katowice 15601108-4734-2700-11

Biblioteka klubowa: Czynna w każdy pierwszy i trzeci wtorek miesiąca w godzinach 16-17. Serdecznie zapraszamy.

Informacje o KIK w internecie: index.html

    Dyżur w siedzibie Klubu w Katowicach (ul. Wita Stwosza 16, Katowice): we wtorek od godz. 16 do 17, w piątek od godz. 17 do 18.
    Redagują: Marta Łabno, Stanisław Waluś. Nakład: 350.
    Adres do korespondencji: Klub Inteligencji Katolickiej w Katowicach, 40-954 Katowice 2, skr. poczt. 376.